Bazen Anneler de Error Verir

Annemle sohbet ettiğimizde konu mutlaka çocukluk anılarına gelir. Ben de annemin çocukluk anılarını dinlemeyi pek bir severim. Çünkü genelde hepsi aksiyon, komedi, gerilim temalarını içinde barındıran Imbd puanı yüksek hikayeler olur. Şu işe bakın ki annemin en matrak çocukluk anılarından biri bu yazının konusuyla doğrudan ilişkili.

Sene 1972 falan. Annemler o zaman Ayvalığa yakın köylerinde mutlu mesut bir hayat sürmekte ve dedem gezmeyi, eğlenmeyi çok sevdiği için sık sık Artur’a gitmekte. Yine bir hafta sonu anneannem, dedem ve dört çocuk minibüse doluşup Artur’daki akrabalarının yanına gidiyor. Akrabalarının bir mekanı var. Gece boyunca orada yeniliyor, içiliyor, eğleniliyor.

Derken annem mekanın iç kısmına girip televizyon izlerken sandalyelerin üstünde uyuyakalıyor. Annem hastane refakatçisi modunda masum masum uyurken bizimkiler artık kalkalım, deyip minibüse doluşup yola çıkıyor. Yolun yarısında dedem, “Ya bir şey eksik sanki. Burada bir gariplik var.” diyor. Anneannem hiçbir şeyin eksik olmadığını söylüyor. Dedem minibüsteki teyzemlere ve dayımlara baktıktan sonra anneanneme o can alıcı soruyu soruyor: “Aysen, Süheyla nerede?”

O dönem cep telefonu falan yok tabii. Dedemlerin minibüs “Eyvah çocuğu unuttuk!” sözü eşliğinde Artur’a geri dönüyor. O sıralarda mekanı kapatmak üzere olan akrabaları sandalyelerin üstünde uyuyan annemi şans eseri fark ediyor. Annem (kendi anlatımıyla) saçları terden alnına yapışmış halde uyanıp aile bireylerinin gittiğini görüyor. “E ne yaptın, panik oldun mu?” soruma da “Yoo niye panik olayım, akrabamızın yanında unutmuşlar işte.” diyor.

Neyse dedemler geri dönüp annemi alıyorlar. Dedem kadroyu toplayıp dönerken anneanneme “Ya koskoca çocuğu nasıl unuttun!” diye fırça atıyor. Anneannem de annemin büyüğü olan teyzeme “Niye kardeşine bakmıyorsun?” diye fırça atıyor. “Kızım sen de ne gittin sessiz sessiz uyudun!” diye anneme de fırça atılıyor. Anlayacağınız herkes birbirini fırçalayarken eve ulaşıyorlar.

Neyse ki canım anneannem bu “ups” anları konusunda ne ilk ne de tek. Yani öyleymiş, ben de araştırınca öğrendim. Şimdi hep birlikte benim anneannemle kapışabilecek derecede olan “ups” anlarına bakalım. 

Annemin kaderini paylaşan bir çocuk daha. 1990'ların sonunda, bir Amerikalı anne ailesiyle çıktığı tatilde, küçük oğlunu otel odasında unuttu. Arabayla 2 saat gittikten sonra, sessizlikten şüphelenip geri döndüler. (Sonradan bu olay Evde Tek Başına filmine ilham olmuş diyenler bile var!) Sessizlikten şüphelenip dönmeleri detayı da çocuk için ayrıca kırıcı olmuş yani.

İngiltere’deki bir alışveriş merkezinde bir anne, koşturan bir çocuğu kendi oğlu sanıp arabasına bindirdi. Durumu 10 dakika sonra arkadan gelen gerçek oğlunun çığlıklarıyla anladı. Şok, panik, bolca kahkaha... ve iki taraftan da karşılıklı özürler tabii.

Bir anne, çocuğunun doğum günü partisini yanlış gün organize etti.
Çocuk gerçek doğum gününde de kutlama yapsın diye iki gün üst üste parti vermek zorunda kaldılar.

Çocuğun sınıf tiyatrosunda “güneş” rolü olduğunu sanıp parlayan sarı kartonlarla kostüm yapan bir anne, aslında çocuğun “bulut olduğunu son dakika öğrenince... Çocuk o gün “güneşli bir bulut” olarak sahneye çıktı. Bu tam benim başıma gelecek türden bir olay.

Havaalanında bilet kontrolünden geçerken bebek arabasında çantayı, bagaj bandında ise bebeği göndermek üzere olan bir anne son anda durduruldu. (Evet, herkes çok güldü. Hayır, bebek bagaja gitmedi.)

Bir anne sabah telaşında çocuğunun beslenme çantasına sandviç koyacağına çorap yerleştirdi. Beslenme saatinde sandviç yerine çorapla karşılaşan çocuk öğretmenine "Sanırım annem yorgun." şeklinde bir açıklama yapmış. 

Bir annenin sipariş ettiği doğum günü pastasında çocuğun adı yanlış yazıldı, çünkü anne kendi telaşı içinde formu yanlış doldurmuştu. "Happy Birthday Jason" yazması gerekirken "Happy Birthday Bacon" yazıyordu. (Pasta internette viral oldu.)

Tabii annelerin “ups” anları bir tek çocukları karıştırmak ya da unutmakla sınırlı değil. Mesela çocuğun yanında yanlışlıkla küfür etmek de büyük bir “ups” anı. Çünkü çocuk bu küfrü alıp yedi cihana söylemeden rahat etmeyecek. Bir de üstüne “annem söyledi” diyerek sizi herkese rezil rüsva edecek demektir. 
Aynı şey çocukların bizi leylekler mi getirdi tarzı sorularında da mevcut oluyor. Ama şimdiki çocuklar daha zeki bence, bizim yediğimiz leylek hikayelerine karınları tok. Bu da “ups” anlarını daha da çetrefilli hale getiriyordur eminim.

Anne olmak henüz deneyimlemediğim ancak gözlemlediğim bir olgu. Dışarıdan bakan biri için bile çok yorucu, çok kaotik. İster tek çocuk ister çok çocuk olsun, bir kadın için hem annelik yapmak hem de günlük hayata devam etmek zor iş. Yani bu kadınların kafası durmasın da kimin dursun a dostlar. İyi, ilgili baba dediğimiz kavramın da şunun şurasında beş, on senelik bir kavram olduğunu düşünürsek kendilerinden daima kusursuzluk beklenen annelerin error vermesi çok normal. Siz bizim gözümüzde “ups” anlarınızla da kusursuzsunuz!